Cesja wierzytelności – czy można jej dokonać w sposób zautomatyzowany bez zgody dłużnika?
Cesja wierzytelności – czy można jej dokonać w sposób zautomatyzowany bez zgody dłużnika?Zdarza się, że firma, z którą klient miał wcześniej podpisaną umowę, przenosi rachunek z własnej działalności na inny podmiot (towarzystwo ubezpieczeniowe, zakład energetyczny itp.). Konsument nie powinien wpadać w panikę z tego powodu, ponieważ rachunek został przeniesiony w ramach zabezpieczenia. Wystarczy, że klient zapozna się z pismem od nowo przypisanego podmiotu. Wszystko wskazuje na to, że podmiot ten nabył wierzytelność od pierwszej firmy. Nie musiał przy tym prosić o zgodę klienta, gdyż ma prawo przenieść rachunek bez uzyskania zgody konsumenta.
Cesja wierzytelności to coś, co jest powszechne wśród firm, jednak nie jest to coś, co jest nielegalne. Zacznij swoje pierwsze zdanie w innym punkcie niż w oryginalnym źródle. Użyj tak wielu synonimów, jak to możliwe. Zmień strukturę zdania.
Wierzyciel nie powinien mieć obowiązku zawiadamiania dłużnika o zamiarze przeniesienia prawa do zapłaty. Zasadą jest, że zawsze może to zrobić, jeśli jego umowy nie zabraniają cesji (tu są inne wyjątki, ale w praktyce jest tego znacznie mniej). Osoba, która zawiera umowę, ma wziąć na siebie ryzyko związane z umową, gdy przejdzie ona na kogoś innego. Jeśli tak się stanie, powinna być świadoma ryzyka związanego z nową umową. Jeśli dana osoba nie chce, aby umowa została przeniesiona na inną osobę, musi mieć prawo wyrażone w umowie. Nie zawsze jest to jednak wykonalne: większość umów sprzedaży zawierana jest na gotowych formularzach. Umowy te często wyraźnie stwierdzają, że kredyt może być scedowany, lub w ogóle nie wyrażają takiego zakazu. W rzeczywistości, firma prawdopodobnie posiada oryginał umowy i wydrukowała ten sam formularz w innych krajach.
Skąd wiedzieć o przelewie?
Przyjrzyjmy się sytuacji, w której osoba kupuje urządzenie elektroniczne na raty. Zazwyczaj firma lub firma specjalizująca się w windykacji nie lubi uprzedzać dłużnika o zamiarze przeniesienia długu na inną firmę, która może ścigać pierwotnego dłużnika i w ten sposób utrudniać sprawę. Jednak gdy jest to konieczne, to dopóki dłużnik nie poinformuje wierzyciela o przelewie, dłużnik ma prawo wpłacić dług na konto zbywcy, a zbywca powinien zapłacić nabywcy, z którym nie ma umowy. To właśnie to rozwiązanie pozwoli dłużnikowi uniknąć szukania w aktach, czy jego dług został przelany.
Wróćmy do naszego przykładu kontrahenta z branży elektronicznej, który przeniósł swoją umowę na inną firmę. Do kogo kupujący powinien kierować swoje żądania: do sprzedawcy czy do nabywcy wierzytelności? Zgodnie z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują pełne uprawnienia. 513 § 1 dłużnik ma pełne prawo do wszelkich środków obrony, jakie mogą mu przysługiwać wobec pierwotnego wierzyciela, gdy staje wobec roszczeń nabywcy wierzytelności. W ten sposób dłużnik gwarantuje sobie, że bez względu na to, kto jest beneficjentem, nic nie straci. Dlatego też może on polecić nabywcy sprzętu, aby pozwał go do sądu i wysunął roszczenia w związku z naruszeniem umowy lub niezgodnością towaru z umową.
Co jeśli nie wiadomo, kto jest wierzycielem
Jeśli wierzyciele nie otrzymali niczego od dłuższego czasu, lub dłużnik nie wie, kto jest nowym wierzycielem i jaka jest kwota długu, dłużnik może spróbować skontaktować się z nowym wierzycielem przed przyjęciem oferty. Jest to tak zwana oferta kompromisu.
Jest złe rozwiązanie tego problemu. Gdy dłużnik otrzymuje fakturę i spóźnia się z zapłatą, ma prawo spłacić rachunek, na który wcześniej dokonał wpłaty. Dłużnik z powyższego przykładu jest winien pieniądze, powinien więc zapłacić kwotę z rachunku, którą już zapłacił. Jeżeli nie jest w stanie oszacować, ile był winien, a ile zapłacił, powinien zapłacić tyle, ile uważa, że jest winien. Jeśli płatnik rachunku nie skontaktuje się z nim, powinien zapłacić resztę w późniejszym terminie.
